Fotoreportage over eten

De meeste mensen die mij kennen weten dat ik een kieskeurige eter ben. Er zijn veel dingen die ik niet eet vanwege geur, textuur, smaak of gewoon omdat ik het er niet lekker uit vind zien. Vaak wordt er tegen mij gezegd dat ik dingen eerst moet proeven voor ik kan oordelen, maar dat maak ik lekker zelf uit. Naar mijn ervaring vind ik dingen die niet lekker ruiken ook gewoon niet lekker. Dus dankzij deze lijst leren jullie mij ook wat beter kennen.

Ik heb eigenlijk niet eens zoveel te zeggen over nasi. Ik wil het altijd gewoon graag verdrinken in pindasaus en kroepoek zodat ik de rest niet proef. Het heeft zo’n rare smaak en het voelt niet prettig in je mond. Nasi is niet te nassen.

Ik had als klein kind al een afkeer voor spinazie, maar niet per se omdat ik het zo verschrikkelijk vies vind. Het heeft weer met textuur te maken, en een lichtelijk trauma. Ik neem vaak grote happen en slik dit met kleine beetjes door. Maar spinazie heeft van die leuke stokjes, die op een end in mijn mond bleef hangen toen ik de rest van dat stuk door probeerde te slikken, met als vervolg dat ik bijna stikte. Dit gebeurde heel vroeger en een tijdje terug weer. Ik ben ook geen grote fan van de smaak, maar het ligt er grotendeels aan dat ik niet tussen zes planken wil belanden met als reden dat ik in spinazie ben gestikt.

Saus is er om een extra smaakje te geven aan het eten dat je hebt voorbereid. Niet om alles van je eten te overheersen en ervoor te zorgen dat iedereen voor de komende 2 weken ruikt wat jij hebt gegeten. Mensen verdrinken hun voedsel in knoflooksaus en ik snap niet waarom. Misschien om dezelfde reden dat ik mijn nasi in pindasaus verdrink als ik het moet eten. Maar waarom zou je dan shoarma bestellen?

Deze fruitsoort is eigenlijk een combinatie van dingen waarom ik het niet lust. Ik houd gewoon echt niet van peren. Ze hebben vreemde textuur, ze zijn sappig maar je krijgt er toch dorst van, de smaak is vies en het ruikt niet lekker. Ik heb het ooit als klein kind geproefd. En ja, je smaakpapillen veranderen. Maar dat geldt hetzelfde voor dingen die je wel of niet lekker vindt ruiken. En dat is bij mij met peren ook niet veranderd. Rare dingen.

Jullie zien hier de banaan. Een walgelijk geel pistool van de dood waar wij geen controle over hebben. De overwelvende geur van deze gele boemerangs is niet te missen, en ik kan me niet voorstellen dat dit iemands eerste keuze op de fruitschaal is.

Komkommers zijn heerlijk. Fris, waterig, goed voor de dorst en helpen zelfs als jij verbrand bent door de zon. Maar dan heb je weer zo’n familielid van; de augurk. Ik begin al te walgen als ik eraan denk. Ze zien eruit als minikomkommers met pukkels die drijven hun groene smurrie, maar niks is te vergelijken met de intense, zure, misselijkmakende geur die ervan af komt. Ik kan niet eens kijken hoe mensen dit eten.

Anijs is een plant. Maar we hebben het nu over eten dus laten we eens kijken wat voor een duivelse vertakkingen het heeft. Anijsblokjes, die jou laten denken dat het melk is, maar het is een smerig anijsdrankje. Anijshagel, dit is het neefje van vruchtenhagel en hagelslag waar niemand over wil praten. Gestampte muisjes, ook wel anijspoeder. Zodra dit in de rondte vliegt begin ik spontaan te niezen als afweringssysteem voor anijs dat mijn lichaam probeert binnen te dringen.

Soms zijn er dingen waarvan ik de smaak of geur niet per se haat, maar meer het gevoel dat het geeft in mijn mond. De textuur van de champignon is vreselijk, en geeft me gelijk de neiging om te gaan kokhalzen. Mijn honger vertrekt met al zijn koffers op het moment dat ik mijn tanden in zo’n glibberige paddenstoel zet.

Hoe iemand ooit heeft bedacht om een ei te eten weet ik ook niet. Om de ongesteldheid van een kip in stukjes te breken zodat er een vloeistof uitkomt en vervolgens in een pan te smijten, ik vind het maar een raar idee. Maar vooral het feit dat de geur ze niet heeft kunnen weerhouden om dat te eten, hoeveel honger hadden zij? Een ei heeft een verschrikkelijke geur die mij op minstens 5 meter afstand houdt.

Ananas is op zich lekker. Het is fris, zomers en zoet. Dit is daarmee ook precies de reden dat ik niet begrijp waarom mensen het stomme idee krijgen om dit op een pizza te leggen. Een pizza is zoutig, misschien pittig en met de juiste ingrediënten een smaakexplosie, een feestje voor mijn smaakpapillen. Daar hoort in dit geval geen zoetigheid bij. Dit verpest beiden voedingsmiddelen, de ananas wordt verpest door de zoute smaak en wordt sompig omdat het warm is geweest, en de pizza wordt verpest omdat het zoete de pizza ineens zuur maakt. Waarom zou je dat doen? [if !supportLineBreakNewLine] [endif]

#fotoreportage #eten